Badania MT (magnetyczno-proszkowe) należą do szybkich i skutecznych badań nieniszczących (tak jak badania radiograficzne). Pozwalają one na wykrycie wad powierzchni, takich jak: pęknięcia, podtopienia, porowatość, przyklejenia czy zakucia.
Badanie magnetyczno – proszkowe
Po pierwsze warto zaznaczyć, że badania MT oprócz wykrywania wad powierzchniowych, umożliwiają także zlokalizowanie wad znajdujących się pod powierzchnią badaną (na ok. 3 mm). Badania MT pozwalają na wykrywanie niezgodności spawalniczych w ferromagnetycznych złączach spawanych. W czasie procedury emitowany jest strumień magnetyczny, dzięki któremu lokalizuje się rozproszenia powstałe w miejscach wadliwych albo uszkodzonych. Bardzo ważne jest to, by przed rozpoczęciem działań odpowiednio przygotować badaną powierzchnię. Musi być ona wolna od tłuszczu, oleju, farby, odprysków spawalniczych, czy innych substancji mogących negatywnie wpływać na czułość badań. Metodą MT bada się złącza spawane, odlewy oraz odkuwki (wykonane zawsze z materiałów ferromagnetycznych).
Metody wykonywania badań MT
Metoda magnetyczno-proszkowa może zostać wykonana jedną z dwóch technik:
- Barwną – gdzie do badania wykorzystuje się biały podkład i czarną zawiesinę proszku magnetycznego. W takim wypadku pomiar odbywa się w świetle białym.
- Fluorescencyjną – techniką o większej czułości – tutaj do badania wykorzystuje się zawsze fluorescencyjne zawiesiny magnetyczne. Obserwacja zaś prowadzona jest w świetle ultrafioletowym.
Samo magnesowanie odbywa się zaś przy pomocy:
– elektromagnesów jarzmowych,
– cewek magnesujących,
– źródeł prądu wzbudzającego z elektrodami stykowymi,
– przewodników przylegających,
– przewodników przechodzących.
W większości spawalnych materiałów ferromagnetycznych zalecane jest stosowanie natężenia magnetycznego pola stycznego, które jest na poziomie: od 2kA/m do 6kA/m. Jeśli chodzi zaś o nanoszenie środków wykrywających, to odbywa się to za pomocą: natryskiwania, zanurzenia lub napylenia – przed magnesowaniem oraz w trakcie magnesowania.
